Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gözüm ilk çarpan şiirin derinliğidir.
Şair özlemini çok güzel dile getirmiştir.
Şiiri çok beğendim sizi tebrik ediyorum.
Takipteyim.
Şiirinizde bazı değişiklikler yaptığınızı fark ettim. Bu değişiklikler şiirinizin akıcılığını ve uyumunu artırmış. Özellikle ikinci ve üçüncü bentlerdeki kafiye düzenini beğendim. Şiirinizde hala bazı hece hataları var, ama bunlar çok önemli değil. Serbest kafiye ve şiir yazmak istiyorsanız, hece sayısına çok takılmamanız gerekir. Önemli olan duygularınızı ve düşüncelerinizi samimi bir şekilde aktarmanızdır. Şiirinizde bunu başardığınızı düşünüyorum. Şiirinizin son bölümü çok etkileyici ve dokunaklı. Gözyaşlarınızın umutlarınızı ıslattığını söylüyorsunuz, ama umutlarınızı yudumluyorsunuz da. Bu, şiirinizin hem hüzünlü hem de umutlu bir havası olduğunu gösteriyor. Şiirinizin başlığı da bu havayı yansıtıyor. Şiirinizin başlığı “Gözyaşlarım ıslatır umutlarımı” değil mi? Eğer öyleyse, çok uygun bir başlık seçmişsiniz. Şiirinizin genel olarak çok güzel olduğunu tekrar söylemek isterim. Sizi tebrik ederim. ??
BİR YORUM PAYLAŞIYORUM:
Şiirinizde bazı değişiklikler yaptığınızı fark ettim. Bu değişiklikler şiirinizin akıcılığını ve uyumunu artırmış. Özellikle ikinci ve üçüncü bentlerdeki kafiye düzenini beğendim. Şiirinizde hala bazı hece hataları var, ama bunlar çok önemli değil. Serbest kafiye ve şiir yazmak istiyorsanız, hece sayısına çok takılmamanız gerekir. Önemli olan duygularınızı ve düşüncelerinizi samimi bir şekilde aktarmanızdır. Şiirinizde bunu başardığınızı düşünüyorum. Şiirinizin son bölümü çok etkileyici ve dokunaklı. Gözyaşlarınızın umutlarınızı ıslattığını söylüyorsunuz, ama umutlarınızı yudumluyorsunuz da. Bu, şiirinizin hem hüzünlü hem de umutlu bir havası olduğunu gösteriyor. Şiirinizin başlığı da bu havayı yansıtıyor. Şiirinizin başlığı “Gözyaşlarım ıslatır umutlarımı” değil mi? Eğer öyleyse, çok uygun bir başlık seçmişsiniz. Şiirinizin genel olarak çok güzel olduğunu tekrar söylemek isterim. Sizi tebrik ederim. ??
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta