muhanmmet faruk koca
Bazen kelimeler düğümlenir de anlatılmaz o şehir,
Kim bilir kim var kim kalmış?
Nerede yitirdim kendimi hiç bilmem Ankara’m,
Yalnızlığa vurgun şehrim,
Kim bilir ne haldesin nerdesin?
Kaybettiğim benliğimin içindesin bilirim,
Bazen gözyaşımın aktığı yerdesin,
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Öylesine sevdim ki seni Ankara; olduğun gibi sisli kış günlerinle, ayazınla, çamurunla, karınla sevdim.
Tozlu yollarında yürümeyi, kocaman soğuk binalarını, baktığın zaman kucaklayan yeşilini sevdim. yeşille süslenmiş parklarını, ışıklarını sevdim, kıvrım kıvrım bozuk yollarını ben sen de kendimi sevdim Ankara...
Olduğun gibisin ne kof bir heybetin var insanı çeken, kandıran ne de yalanın...Seni sen olduğun için sevdim Ankara...
Tebriklerimle...Selam ve saygılar..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta