Gözyaşı Tuzlu Denizdir Şiiri - Serhat Damar

Gözyaşı Tuzlu Denizdir

Gözyaşı tuzlu denizdir üstat,
Çıktığı yeri yakar, aktığı yeri de...
Bir yürek sızlar içten içe,
Gören bilmez, ama için kavrulur yine de.

Bir suskunluk sarar insanı ansızın,
Ne ses olur dilinde, ne nefes olur gecede.
Kapanmaz yaralar, iz bırakır her damla,
Zamanla geçmez, zamanla derinleşir sadece...

Bir resim düşer aklına, gülümsemesiyle...
Bir ses çınlar kulağında, en sessiz anında.
Hani gideceğini bile bile sevmiştin ya,
İşte o "bile bile" kısmı, acının kaynağında.

Yüzünde iz bırakmaz belki o gözyaşı,
Ama kalpte koca bir dağ gibi durur.
Kimse bilmez neyin savaşıdır bu yalnızlık,
İnsan en çok kendine yenilir, kırılır, durur.

Her "iyiyim" diyenin içinde bir "öldüm" gizlidir,
Her "boşver" diyen bir dağın altında kalmıştır.
Ne kadar güçlü görünsen de,
Gözyaşı bazı geceler kendini hatırlatır.

Kapanır perdeler, sessizlik çökünce,
İşte o an gelir asıl karanlık.
Kalabalıklar bile yalnız bırakır insanı,
En sadık dosttur gözyaşı, en sahici tanıklık.

Gözyaşı tuzlu denizdir üstat,
Tuzu yakar, tuzu yakar ama arıtır da bazen.
Bir damla seni anlatır baştan sona,
Aşkla karışır, özlemle yoğrulur, her seferinde yeniden.

Kimi zaman içinden dua edersin:
“Unutayım, bitsin artık bu yük” diye.
Ama her unutuş yeni bir hatırlayıştır aslında,
Çünkü bazı kalplerden silinmez bir kere.

Kırık bir kalp hâlâ seviyorsadır,
Bir gözyaşı hâlâ iniyorsa yanaktan,
O sevda bitmemiştir, sadece susmuştur,
Ve suskunluk da bir çığlıktır zaman zaman

Serhat damar