Gözyaşı'nın kalbi Şiiri - Mehdican Arsla ...

Yankısı yalnız, kimi bekliyor
Bir kaldırım kenarı
Asılı haldeki sokak lambası
Hare hare süzüyor damlaları

İnce tiz bir ses ile titriyor
Gözleri kısılmış ağlamaktan
Artık ışıldamıyor
Eskisi gibi bakmıyor karanlıktan

İçmiyor kimse gölgesinde
Yakmıyor kimse hayatını bir kibritle
İnsanlar yerden başka
Bakmıyor göğe meraklı gözlerle

Yaslanmıyorlar ona sanki unutulmuş
Dokunmuyorlar sanki soğuktan donmuş
Kimse gelip de bakmıyor o sarı gözlere
O da artık yorulmuş hep aynı saatlerde

Güller açmış ayaklarının ucunda
Pas tutmuş gövdesi
Çıtır çıtır çıtırdadığı anda
O ufak güllere baktı son çırpıda

Yavaş yavaş o tizliğini kaybederken sesi
Ağır ağır bükürlerken bedeni
Titrerken her bir zerresi
Yıkılırken döküldüğü her bir cam tanesi

Kaldırıp baktılar insanlar
Üzüldüler çünkü son anlar
Hüzünlendiler onun hatrına
O açan taze güller
Kaldılar Gözyaşının altında