Gözyaşı Geceleri Şiiri - Muhittin Alaca

Dün gece ikinci kez seyrettim sizi,
“Kimse Ateşte Yanmasın! ” sloganıyla
Yirmi üç yıldır yollara düşmüş gönül erleri!
Dün gece, iki damla yaş döktüm sayenizde.
Bu iki damla, paslı sinemin küfünü,
Nefsin cenderesinde yeisle yorgun,
Dünya hırsıyla hep sitemkâr,
Menfaat isiyle mücrim bedenimi,
Tefekkür kurnasında yıkayabilir mi bilmem.

İşledikleri konu:
Sevdiğimiz şeyleri (Allah yolunda) harcamak,
Anlamına gelen “İnfak” tı.
Işıklar loş, sahne ufaktı.
Ama yüreği, sakalı gibi ak bir adam belirdi,
Seyirci, hedefe kilitlenmiş ok gibi gerildi.
Asrı-saadetten biri sanki karşımdaydı,
Diri yürekli adam, dersiniz yirmi yaşındaydı.
Fersiz yanan kandilleri yakmaya gelmişti;
Bir dava uğruna yıllarını infak etmişti.
Karanlığa gömülmüş ruhuma oldu tercüman;
En latif sözlerde, nurdan pusatlar kuşandı asuman.
Beynimi kemiren merhametsiz güveler pustu.
Geceme azap damıtan saatler sustu.
Dünya gamını unuturken bir bir,
Bu kutlu kervanda olsaydım kıtmir.
Hep mazeret üreten ağzım kurudu;
Füsunlu sularda, azâd için ruhum duruldu.
“Anlatılmaz, yaşanır” dedikleri galiba buydu.
Aldığımız nefese karşılık, bir nefes “Hû”ydu.
Işıklar yanıp söndükçe, titredi gönül telim,
O lahza kafama yöneldi, tefekkür için elim.
Yapmayın! ... Etmeyin! ... diye kendini paralıyordu,
Gençleri durmadan uyarıyordu.
Efendimizin veda hutbesini hatırlattı o adam,
Tebliğ yolunda, canlı bir infaktı vesselam.
Bayezid-i Bistami’yi anma programı bitmişti.
Herkes payına düşeni almış, tevbe adımlarıyla gitmişti.

24.05.2009