Gözyaşı Düşmüş Ufukta

Gece, ışığının büyüsünü kaybetmiş bir yıldız gibi
Düşer eski kalbime, derin gölgeler içinde.
Burada, toprak ve zaman arasında,
Bir yalnızlık parçası kalır rüzgârla gelen.

İçimde bir orman, sessiz ve derin,
Ağaçları, bir zamanlar parlayan umutlar,
Şimdi kuru dallar, kırılmış dalgalar gibi,
Yalnızlık rüzgârında savrulan sessizlik.

Gözlerim, kara bir kuyunun derinliğinde,
Parlayan yıldızların yansıması kadar karanlık.
Bir zamanlar sevda, bir aydınlık idi,
Şimdi eski bir şarkı gibi hatıralarda.

Sevgili, bir hayal gibi parlayan;
Gözlerinde bir masal, bir öykü, bir düş.
Ama şimdi her şey sisli ve unutulmuş,
Kaldı geride eski bir yüz, bir anı.

Zamanın ellerinde, kısır bir döngü,
Her geçen gün, yarını unutmanın kollarında.
Burada, bir efsane gibi kaybolan bir dönem,
Karanlıkta, yıldızsız gecelerde bekliyor.

Ruhumda, derin bir deniz gibi,
Dalgalar kıyıya vursun, ve içimden çekilsin.
Bir zaman, bir gün, belki bir yıldız düşer,
Bir özlem, bir sevda düşer yıldızlar gibi.

Hayat, kısık bir nefes, bir anı,
Ve her şeyin ötesinde, bir yalnızlık parçası.
Düşmüş bir ufukta, gözyaşı gibi,
Ebedi bir sessizlikle birleşir rüzgar.

Gözlerim, geçmişin derinliklerinde,
Bir zamanların ışığını arar,
Ama her şey, eski bir efsane gibi,
Karanlık bir geçmişte, unutulmuş kalır.

Bir gün, belki bir gün,
Bir umut parlamaya başlar,
Ve bu sessizlik, bu karanlık,
Bir yıldız gibi, gözlerimde dans eder.