Gözyaşı Çiçeğiyim Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Oysaki
Ben de etten, kemikten bir insandım;
Sen güçlüsün dediler...
Kalması gerekenler de gitmişti
Hayatlarına geç kalmış gibi...
Öyle
Canlı cenaze gibi ortada kalakaldım.
Gözyaşım üstüme yağdı
Nefessiz bedenimi yıkar gibi.
Ateş içinde buz tuttum.
Karda kışta kaldım.
Yolda kaldım.
İçimde
Gidebileceğim
Ne evim vardı
Ne yurdum, yuvam.
Tabutumun üstünde
Kanatları kırık bir kuş gibi kalakaldım.
Öyle çok çırpındım ki...
Sırat köprüsünden geçmeye çalışmaktı
Vermekte olduğum sınav.
Bıçak ağzıydı yolum
Kanlı kül döktüm.
Aldığım nefes
Her gelişinde boğazımı kesti.
Her çığlığımda
Dilimin üstüne ceset olup düştüm.
Kendin söyleyince öldüğüne inanmıyorlar...
Dedim: Kalk defnet kendini
Daha çiçek açılacak.
Toprağımı kendim attım üstüme.
Nasıl bir acıymış bu ''evlat acısı''.
Etlerim kemiklerimden ayrıldı; çürüdüm.
Her tohum Allah diye diye can bulur ya;
Allah diye diye filizlenip çiçeğe durduğumda
Allah'ımla başbaşa kaldığımı anladım.
Kendini gözyaşıyla sulayan
Gözyaşı çiçeğiyim.
Beni ihmal ettikleri de hesaba dahildir...