İçimdeki Nehir Şiiri - Fatima Ahmet

---

Bazen güneşle ay ışığı arasındaki esen mehre benzerim.
Öyle esip geçerim ki içimi titretir.
Sessizce ve kimsesizce, görünmez bir esinti olurum.
Bir tek gözyaşlarım şahit olur acılarıma.

Bazen de bir nehir olur, çağlarım.
Kimse fark etmez, ben hep ağlarım.
Gözyaşlarım denizlere karışır, sahile vurur.
Sahil kenarındaki sandalyeden hiçbir farkım olmaz bazen.

Herkes bende dinlenir; ben ise acılarımı dindirecek bir liman bulamam,
Gözyaşlarımdan başka.
O nemli gözlerde ne isyanlar gizlidir,
Ne acılar saklıdır, kimse bilemez.
Bazen gülüşlerime saklarım yorgun gözlerimi,
Bir fırtına kopar bakışlarımda.
Bazen de akan gözyaşlarımı mutluluktan der geçiştiririm.

Acımı saklarım; iliklerime kadar hissettiğim acımı.
Bazen de ilkbahar yağmuru olur,
Yağmur damlalarına karışırım.
Sırılsıklam olur umutlarım.
Sessiz haykırışımla, bitkin halimle direnirim
Bu zalim hayata.

Öyle ağlarım ki feryadım göğe yükselir.
Bir de bakmışsın gece gökyüzündeki yıldızların arasındayım.
Her gözyaşımı yıldız sanırlar zifiri karanlıkta,
Ağladığımı bilemezler.
Ağlamak kötü müdür?
Asla. Ama kendi gözyaşlarımı kendim silmeyi tercih ettim,
Ya da buna mecbur bırakıldım.
Ben güçlü olmak istemedim; bu narin ruhumla
Güçlü olmak zorunda kaldım.

Kahkahalarımın arasında,
Ta küçüklükten beri biriktirdiğim
Nice ağıtlar vardır.
İnsanlar sadece gülüşlerimi fark etti;
İçten içe yandığımı değil; çaresizliğimi, yorgunluğumu, kimsesizliğimi,
Ve yalnızlığımı kimse göremedi.

Evet, bazen merhametimden kaybettim; ama metanetimle tekrar kazandım.
Benim olan hayatı sımsıkı kucakladım.
Başka kollara ihtiyaç duymadan sardım ruhumu.
Korktuğum anlarda kendime dedim ki:
“Kızım, sen başarırsın!”
Doğrularımı ve yanlışlarımı ömür heybeme koyup,
Gülüşlerimi de kalkan yapıp mağrurca
İnsanların ve hayatın içinden geçtim,
Ve geçiyorum.
Sessizce ağlamaktan yorgun düşen gözlerimin feri sönse de,
Bitmeyen umudumla ışık tutuyorum hayata.

..Fatima Ahmet..