Toprak bağrına basarda taşı huşuyla derinden sessiz
Gözlerinden yaş döker, akan su, nehirler sanma sebepsiz
Sema utanır kendinden bakar yukardan toprağa, taşa
Gözyaşını tutamaz bırakır rahmeti bir baştanbaşa
Kanarya ile bülbül şakıyıp ederler Halikı zikir
Güvercinle kumrular hu hu diyorlar ki, Allahü Habir
Ağaçlar otlarla el ele Huzurullahda bükmüş boynunu
Yerinden kıpırdamadan nebatat tanırmış Kayyumunu
Sen, Ey eşrefi mahlûkat olan, insan denen kutlu yaratık
Cemadat, nebatat, hayvanat görev yapıyor, düşün artık
Aklını mı bıraktın, iraden ne oldu kime özendin
Ahsen’i takvimdin esfeli safiline niye bezendin
Sıksan da çıkmaz ki bir damla yaş gözünden suyun mu bitti
Arslan’ım hele bak kendine insanlığın nereye gitti
Kayıt Tarihi : 16.12.2009 12:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Arslan’ım hele bak kendine insanlığın nereye gitti
Şiirin en güzel sesi, anlamı vardı; tebrikler... 10 puan +ant. iyi geceler...
tebrikler Ahmet bey
Ahmet bey
TÜM YORUMLAR (8)