Gözünaydın Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Gözünaydın gülüm;
Bahçemdeki tomurcukları dalında kuruttun.
Ben yıllarda seni ararken, seni ellerde buldum.
Hani kış kıyametle geleydin bana,
Hani her acıyı bırakaydın avucuma,
Sendendir diye razı olur, çekerdim verdiklerini.
Ama sen bana yıllar sonra koca bir suskunluk verdin,
Susmayı bana tercih ettin,
Gözünaydın gülüm,
Sayende susmayı öğrendim.
Bacı dedin; bacı olamadım,
Dost dedin; dostluk yapamadım,
Ben seni akıllara zarar gibi sevdim,
Ben seni kendimi unutacak kadar çok sevdim.
Ama anladım ki sen bana
Sadece susacak kadar değer verdin.
Kızmadım inan bana, kırılmadım,
Sadece içim acıdı biraz daha,
Yaram biraz daha fazla kanadı.
Gözünaydın gülüm;
Bak susmayı banada alıştırdın.
Sakın ha aklına gelmesin ah ederim diye,
Nasıl ah etmeye kıyarım söyle?
Satır satır, hece hece işlemişken seni
Geçen yıllarımdaki sensiz günlere,
Gözünaydın gülüm mutluluklar diledim içtenliğimle.
Çok oldum ben, çok geldim üstüne,
Fazla bile dayandım durdum farkındayım,
Kalaydım biraz daha istemeden seni kırardım,
Sonrada hırsımdan kendimi kor kor yakardım.
Gözünaydın gülüm bak ben gidiyorum,
Sanma giderken aldıklarımı bırakıyorum,
Hepsi yüreğimin küfesinde yüklü tastamam,
Seninle ilgili her anımıda götürüyorum.
Gözünaydın gülüm;
Seni üzmemek adına ben gidiyorum,
Gözünaydın gülüm seni sevdiğinle başbaşa bırakıyorum.
Bir pul kadar değerim yokmuş gözünde
Bir buna yanıyorum,
Bir de;
Bir de; boşver,
Gözünaydın gülüm; bensiz kaldığın dünlerine ve yarınlarına
Seni iade ediyorum.