Gözün arkada kalmasın!

Annem bilmelisin
Ve hüzünleşen gözlerinde arkanda kalmasın
Umutların ruhunla baharlaşsın ve rahmetin membaında açsın

Neslin arkandadır
Hüzün sahifelerinde seni özlemle anmaktadır
Hatıraların ne kadar saklı duvaklıdır, bir gelin edasıyla aktır

Neler geldi geçti
Her hatıran karelerle derlenerek nefeslenildi
Rahmet dilendi, kalbi hissedişlerle niyazlar edilerek af dilendi

Annemsin sen
Ve bir bağrı yanık çilem olarak aziz nefessin
Saftın, berraktın, korkular girdabında yanıktın ve hakkı anardın

Gariplere yuvaydın
Masum nefesler için ihsanını serdeden candın
Sen yetim büyümüş bir hicranı sevdanın akseden pak nüshasıydın

Ağlamak adına farktın
Suskunluk namına sabırla yoğrulan bir kanaattin
Ölümle asudeleşen niyazdın, çilelerin dirliğinde ömrünü soldurandın

Ne söyleyim bilirsin
Halimin fakirliğine sen bizzat şahit olan zahittin
Omuzlarımı okşardın, şefkatli ellerinle sıvazlardın ve şevk katardın

Şimdi kelam yetersiz
Hasretle yâd eden kalbim halsiz ve gözlerim fersiz
Muvazenem kendi dirliğinde fevkalade ahenksiz ve kefilim çok sessiz

Ölüm dirliğinde hissiz
Nasihat sahifeleri renksiz ve ruhum ikliminde şevksiz
Hüzün duvarları, mizan anlamaları, kabir yoklamaları hicrani nefessiz

Annem toprağında
Toprak, kabrin darlığında ve taş duvarlar aralığında
Merakım kendi sarhoşluğunda ve kalbim sancıların yumağını sarmakta