,Gözümden iki damla daha düşüyor bak

Aklıma bazan olur olmaz şüpheler takılmıyor değil
Nereye gittiğini merak ediyorum kimi zaman
Yanında duyduğum sesleri
Sonra uykumda sıçradığım anları
Geçmişte kaldı hepsi şimdi
Bir anı oldu çoktan
Ama dünde kalmış olsalar bile
Sadece o anlar kaldı ya bende
Onlarda kıskanıyorum seni
Yokluğunda
Yokluğunda hem de.....

Çok yakışırdı
Hani, pembe çiçekleri olan bir bluzun vardı
Onu giyerdin ve saçların salınık dururdu
Bazen de saçlarına bir çiçek bağlardın
Daha bir süslerdin kendini, öyle çıkardın sokağa
Gözüm hep arkada kalırdı kıskanarak
Bir başkasını bulmandan delicesine korkarak
Galiba senden değil de
Kendimden şüphe ediyordum o zamanlarda da
E bir de beni terk ettiğini düşününce
Önce şüphemde haklıymışım diyorum
Sonra, sen ne lanet bir adammışsın diye kendime kızıyorum
Ve biraz daha hatırlıyorum aksi hallerimi, sonra
Biraz daha kahroluyorum.....

Hani berbaber bir yolculuğumuz olmuştu İstanbul'da
O koca şehir ilk defa bu kadar güzel geldi bana
Önceleri sevmezdim sen de biliyorsun
Ne boğazı, ne mavisini suların
Ne martıların sesini ne de balık ekmeği
İstanbul'dayım ben hala
Tozlu rafların arasına koyduğundan beri
İstanbul'dayım ben hala
İstanbul'la beraber ve yalnız yaşıyorum seni
Ve yok tadı hem de her gün saat bire beş kala
E tabi
Sen yoksun ya, ondan galiba......

Bir gün oturmuş bir şeyler karalamıştık
Bir peçeteydi hatırlıyorum
Adının başharfiyle başlamıştık
Benim adımın geçtiği bir satırla bitirmiştik
Mahyalamıştık yani şiiri
Yazdıklarımıza bakıyorum da
Senin satırlarının hepsi birbirinden güzel
Benimkiler bir çare kalıyor
Şimdi düşününce
Bütün anlamlar senin kelimelerinde
Bana saçmalıklar kalmış galiba
O günleri hatırlıyorum da
Senden şüphe etmekle, ben, baya saçmalamışım aslında.....

Sarıydı saçların güneşin ışığı vurduğunda ve kestaneyken rengi
Işıl ışıl parlardı, gözlerindi dengi
Ve gecelerde yıldızlar sanki tek tek kayardı da üstüne düşerdi
Kaşın yay gibiydi, bakışların bir ok
Her baktığında kalbimi delip geçerdi
Elin değerdi elime
Yakardı bir ateş bütün bedenimi
Korkardım bazan, yanmaktan, kavrulmaktan
En çok da aşık olmaktan
Farkında değilmişim oysa
Ben çoktan yakmışım abayı da, yanmaktan korkmuşum ya
Bu daha bir acıtıyor pişmanlıkla
Aşık olmak en büyük korkumdu
Sonra farkettim, en büyük korkum başıma gelen olmalıymış
En büyük korkum, sensizlik olarak kalmalıymış
Birgün, gün perşembeyi bulur
Sabah güneş doğar
Ve yanlızlığımı bir kere daha görürüm uyandığımda
Sessizlik vardır
Yoldan geçen arabaların bir kaçının kornası
Yırtınır içimdeki çığlığa inat
Seni biraz daha özlediğimi düşünürüm
Daha da fazla olmalıydı derim kendi kendime kızarak
Çünkü, senden sonra ben hiç bir şeyim
Gözümden iki damla daha düşüyor bak
Hiç bir şey olduğumu anlayarak..................