Gözüm Kalmadı Şiiri - Necati Keçeli

Yol inişe döndü zaman hızlandı
Bu günde yarında gözüm kalmadı
Mezarlık alındı tabut bezlendi
Artık söylenecek sözüm kalmadı

Neyleyim baharı neyleyim yazı
Gönlümde kalmadı gelini, kızı
Türkülerle gömün çalarak sazı
Mutluluk denilen hazım kalmadı

Dünyadaki düzen gider ağrıma
Ağrı yükü vurmuş felek bağrıma
Harcaman kendimi çıkar uğruna
Ne onda ne bunda çözüm kalmadı

Tat vermiyor bana dünyanın işi
Ağardı gözlerin, kipriği, kaşı
Yaptırdım mezarın başına taşı
Yaşanacak bahar güzüm kalmadı

Hepsi sizin olsun köşk, saray, yalı
İstemem serveti para, pul, malı
Dostlarım taşısın tabuttan salı
Yürüyecek yolum, düzüm kalmadı

Kuş tüyü yatagım, sarayım olsa
Odama huriler, melekler dolsa
Dünya cennet olup hediye kalsa
Ağzımda tat ile tuzum kalmadı

Yaşayıp giderdim kendi halimde
Felek tüy bitirdi suskun dilimde
Bıktırdı beni üç günlük alemde
Kimseye yapacak nazım kalmadı

Nice hazan ile güzü bıraktım
Sır diye saklanan gizi bıraktım
Gurbet, gurbet gezip izi bıraktım
Yazacak hikaye, yazım kalmadı

Dünyada yaşayan bende bir candım
Dertlerin içinde yandım ha yandım
Alın düyanızı, bıktım usandım
Kahrını çekecek dizim kalmadı

Hiç varmıydı şana, şöhrete gerek
Dualar ettirdi sabret diyerek
Kaçmak istiyorum şimdi tüyerek
Bir daha çekecek sızım kalamdı

Necati tükenmiş sofrandaki aş
Kalmadı ne ana, ne baba, kardeş
Mezarlıga kadar bana arkadaş
Beni taşıyacak özüm kalmadı

Necati KEÇELİ
İZMİR