Göztaşı Şiiri - Öznur Karayumak

GÖZTAŞI

Gök kubbede
Taht kurmuş ölümün yüzü
Cenneti öykünür başı sonu
Seyre durur içimin gizi,
Şiddetine vurgun
Dehşetinde yitik...

Her yan pusu!
Kol gezmekte, meydanı bol sinsilik
Kurt kapanı köke kurulmuş…
Yetiş ya hay/di!
Yoksa yaprağı sarı baharın
Dal budak kesik
Yağmur öncesi...

Uzanınca gölgenin gücü
İmdada koşunca bakır sülfürü
Avucundan sağılınca göztaşı
Kök boğazdan, taça yürür can suyu
Dar yarı aşar yılkı atlar
Dizilir kaygan yıldızlar
Uçuruma sürülür hüznün sesi

Yılgısı erir ısırgan karanın
Silüeti silinir yasın
İçim sıra kardığın
Yanık su yankısı, inletir arşı
Açılır mavim
Ve yeniden yazılır tarih!
Sevincin kabı taşar,
Sokağın sokağıma kavuşur
Canhıraş kulaçlar
Bildik denizi...

29.9.2007, Öznur KARAYUMAK