Gönül Şiiri - Yusuf Şeker

Gönül

Gün vurup dağlara şafak atarken,
Buz tutar yüreğin, ısınmaz gönül.
Geceyi gündüze yaslı katarken,
Buz tutar yüreğin, ısınmaz gönül.

Gözlerle konuşur her zaman insan,
Kor düşer yüreğe, bulunmaz derman.
Her şeye itiraz edip durursan,
Karşına çıkar gerçekler, gönül.

Küllenmiş yaralar kanıyor bedende,
Dertlere mapus olmuş sayende.
Alev almış yüreğe, kor düşende
Rüzgâra kapılır küllerin, gönül.

Acılar yüreği söndürür gider,
Yazılan yazıyı Hak tâla siler.
Kalpte gözü açık olanlar görür,
Gören göz kılavuz istemez, gönül.

Sabırla yoğrulur çileden hamur,
Gözyaşıyla beslenir her bir onur.
Kırık bir aynada ararsan gurur,
Kendine küser de susar, gönül.

Nice dost bildiğin çıkar yolundan,
Bir sel gibi geçer, yıkar kolundan.
Gerçek sevdayı da silersen candan,
Bir ömür pişmanlık duyar, gönül.

Söz geçmez her zaman deli sevdaya,
Tutunur umuda, düşer rüyaya.
Bir ömrü sığdırır tek bir bakışa,
Yandıkça içini dağlar, gönül.

Sürgün edilmişken kendi özüne,
Sığınır hayalle düşler dizine.
Ne vakit kavuşsa gerçek yüzüne,
O zaman gerçeği duyar, gönül.

Yusuf şeker
15.02.2017

...