Gözlerinin Karası Şiiri - Tevfik Çilsoy

Yaprak sesleri bozardı sessizliğini
O gözlerinden de kara gecenin
Bir çocuk ağlar uzaklarda duyarım.
Ellerim seri katili andırır
Büründüğü siyah elbiseleriyle
Bir çığlıkla bozmak isterim
Kuytu köşelerin ıssızlığını.
Ben soğuktan titrerim de
Düşünürüm o ayazın çocuklarını.
Son sigaram yanar biteceğini bilerek
Son bir dem ısınırım ateşinde.
Uykuya dalarım yavaş yavaş
O yalnızlığı yırtarım düşlerimde.
O eski usul sobaları hatırlarım
Çocukluk hayallerim gelir aklıma.
Baş başa kalırım eski anılarımla.
Kimi zaman hüzünlendiğim doğrudur,
Ama genelde gülerim.
Ne ara bulaştı o silinmeyen lekeler?
Üşütür beni yokluğu lüzumsuz insanların
Tek tek çınlatırım kulaklarını hepsinin
Ve sabah olur.
Güneş güler o soğukta. ısınırım yavaş yavaş
Yeni gün, yeni umutlar beni bekler.
Kuytu köşelerimi terk edip ayağa kalkarım
O zorlu savaştan sapasağlam çıkarım.
Düşmanlarımı seyrederim nasıl yıkıldıklarını.
Ve içten bir gülümseme gelir alay edercesine.
Gözlerimle konuşurum;
‘’Bak yine yıkılmadım’’ diye.