Gözlerinin Kahvesi Şiiri - Emin Alsancak

Gözlerinin kahvesi;
Kahveyi neden sevdiğimin hikayesi...
Ne geceler yetiyor, ne gündüzler.
Bitmeyecek gönlümün telaşesi...

Derin karanlıklarıma,
Buyur ettim, gelmez misin.
Gerçi, ben bile yokum orda.
Niye gençliğine yazık edesin...

Nüfus sayımına da eklemesinler.
Veyahut da iki saysınlar beni.
Kağıtlara pek önem vermem.
Sır veriyorum onlara, gizli hücremi...

Hıçkırarak ağlardım eskiden.
Şimdi, gözlerimin dolmasına fit hüzünlerim.
Otuz üç yıllık bünye, çıkaramadı bir mutluluk.
Aklını atmış bir adem gibi, halime gülerim...