Gözlerinin Gölgesi Şiiri - Osman Deniz

Gözyaşımı kokladım gözlerin kokuyordu
Yüreğime çektiğim gökteki soluğundu
Gözlerini buldum ben ardında yıldızların
Buluşamadı gözler zaman geçmiş olmuştu

Düştü şu gözlerime gözlerinin gölgesi
Ruhum ruhuna değdi o gözlerinde
Gözyaşlarımda saklı alevi uyandırdı
Ancak düşe açılır gözlerim gecelerde

Gözlerimde bir serap artıyor susuzluğum
Alnımın pusulasız sensiz haritasında
Şu aklım bende değil ben kendinden habersiz
Yönler dolaşık sarhoş yol verir çıkmazlara

Hızla eksiltir güneş hayatı ufuklardan
Yaralı akşamların yanık kızıllığında
Her gelecek olurken hızla bir geçmiş zaman
Seni soruyor gözler durmadan uzaklara

Hiç durmadan büyüdü içerimde bir boşluk
Sen değmemiş bir hayat yalnızlığında bil ki
Hep soluğumda tüttü yüreğimin dumanı
Sağır inilti sesim ölüm sessizliğinde sanki

Kül olunca yüreğim, kurur gözyaşlarım da
Sımsıkı sarılmaktır aşk yüreğinle ateşe
Acının örsünde yürek dağlandı hiç durmadan
Kelebek kanatlı kalbim çarpar artık öteye