Sen;
Gözlerini gökyüzünden çalan,
Hiçliğimi buluyorum varlığında benden bi haber.
Ve düşüyorum eskiyen yüzümün yanaklarından apansızca.
Sonra yırtılıyor gözlerimde gece baştan başa paramparça,
Buruşuyor avuçlarımda dünya müsvette kağıtlar misali.
Ne Tuhaf;
Hiç tatmadığım ölümü kucaklıyorum heyecan içinde sanki.
Sen;
Gözlerini gökyüzünden çalan,
Gidiyorum buralardan hezeyanlar ve hüzünler dahilinde,
Defalarca kaybediyorum kendimi yokluğunun dipsiz kuyularında.
Ve toprak oluyorum rüzgar esmez,kervan geçmez bir beldesinde yeryüzünün.
Sonra özlüyorum güneşe yenik düşen,büyük sancılarla doğurduğum tüm çiçeklerimi.
Ölüyor bütün renkler,ölüyor nefesler,ölüyor ölüm bile benimle birlikte.
Ne Tuhaf;
Oysa yüreğimde hala sana ait çarpıntılar var sanki.
Sen;
Gözlerini gökyüzünden çalan,
Anladım;
Sevmek için yaşamak gerekmiyormuş demekki..
28.03.2011 / GöKyüZü
Uğur YanıkKayıt Tarihi : 28.3.2011 21:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
herkes sırasını bilmeli ama dimi :Pp
Ama birinci dirilerden seçiliyomuş a gökyüzüm malesef sen ölüsün :)))) hehehehe
bu arada balık ben değilim ama sen olabilirmişsin gibi geldi bana tee buralardan :))) tuzlu su istersen üzgünüm benim damlalarımda tuz yoktur :)))
Ne edebiyat parçaladım ama... :P ;)
TÜM YORUMLAR (13)