Gözlerini Açtığında Ben Varım

Su yüzüne çıkmayan bir ışıkmış dallarımda büyütmeye çalıştığım,
Nefes aldırmadığım her yüzüne baktığımda.
Bir bekleyiş ki zamanı geldiğinde yaşamayacak,
Ve her zaman umutsuzca sakladım gülen yüzümde.

Hasreti yedirdim gururuma, kabullenirken seni,
Yumdum sözlerimi, beklerken gerçeği.
Sondu belki, daha fazlasına gücüm yetmezdi
Yetmedi de, nihayetlenirken dudaklarımın dediği.

Ne sözde, ne gözde son buluyor hayallerin,
Ne de bir başkasını tutuyor senin yerin.
Gömmek umudu bir mezara, hergün gördüğün,
Ve aydınlığı sensiz şimdi, tek ışığı yarım bir mum.

Suçu zaman, başkası değil, dursa ne olurdu ki?
Verse bana fırsatı ezberlemek için gözlerini.
Öylesine bakmak ki, kelimelere gerek kalmadan.
Ya da herşeyi silmek bir anda, hiç yaşanmadan.

Güneşe çıkmak haram bana beklerken kaderimi,
Razıydım herşeye, olmasa sensizlik.
Dudaklarımın suskunluğu bir susuzluk,
Şimdi bildiğim tek şey, sensiz bir sessizlik.

Bir yalanı daha gömdüm kuytuma,
Dağlarken yaramı nefessiz aşkıma.
Affı olmayacak her sözün, olsa da bedeli bir ömrün,
Seni gözyaşlarımda yaşatmaktan başka yok bir çözüm.

Bensizlik artık sadece bana ait,
Sensizliği de istemem artık.
Tek sözüm içime gömdüğüm umudum.
O artık yerinde, ölenlerin dönmediği yerde.

Kendine bakma suç aramak için,
Suçu bulmak cezasız kalmaktan daha ağır,
Sen suçunu buldun taşımak borcun,
Seni bıraktığı yerde ben de varım.

Gözlerini güneşi unutmadan kapatma sakın,
Kapatma ki biraz daha uzak kalayım.
Susturmak zordur bir fırtınanın izlerini,
Gözlerini açtığında karşında ben varım.

2000