Gözlerine Uyanmak...

Yanmak...

Kül bahçesinde savrulup
Ayaz bakışlı çocuk hüznünde
Ve içinde
Kehribar sarısı özlem taşırken

Yokluğuna dayanmak...

En uzak yerdesin
Fikrimde mayın tarlası bir tuzak
Ağrıma gider gül kokusu
Canımı yakar yağmurun sesi
Tenime değdikçe çoğalır hasret
Rüzgar pervasız, sensizliğin nefesi...

Bir de düşünmek var seni
Tren garında hükümsüz bir elveda
Geçip giden şehirlerde öğütülür zaman
Pencere pervazında saklanır umut
Ve yasaklanır soluğun
Serseri bir sancıdır kasıklarıma vuran...

............

Yanmak...

Geçip gider öylesi
Belanın yazgısı silinir avuçlarımdan
Gözlerimde kalır mavi bir hüznün lekesi
Geçip gider öylesi, son bulur talan...

Kan kusar çocuk
Susar yoksul düşlerine kadın
Sıçrar uykusunda en derin korkuların...

Sarılırım boynuna
Düşünmeden girerim koynuna
En çetrefil sorguların...

Bin ömre değer, bilirim
Tek bir sabah, gözlerine uyanmak.....