Gözlerine Her Baktığımda

Notalarını unuttuğum bir türküsün,
Yedi tepenin her birinden
Bin ezgiyle söylenen;
Tarihin üzerinden
Zamansızlığa meydan okuyan.
Sen cennet gülüsün
Peygamberin sözü
Amr’ın ölümüsün,
Üzerinde turnalar uçan
Bir tarihin en aydınlık yüzüsün.

Örtüsün sen Peygamber’in üşündüğünde,
Beni örtün dediğinde üzerine örtülen
Sen cennetten parçasın, dünyaya
Rab’den hediye edilen.
Elemisin Leyla’nın,
Kelâmısın Mecnun’un,
Sen tek canlısın aşkın hırkasını giyen.

Ah senin sevgin miydi ayı tekrar birleştiren,
Senin aşkın mıydı Nuh’u tufanlarla eşleştiren,
Belki de bizi Yafes’e torun ettiren,
Dünyaya Fatihleri getiren,
Yedi tepede yedi kubbe diktiren?
Söyle senin sevgin miydi
Boğaza her baktığımda gül kokusun tüllendiren,
Peygamberle beni bileştiren?

Keşke o günleri görseydim;
Kubbende bir taş da ben olsaydım,
Belki biraz rahatlardı içim
Tadardım ruhundan bir dem de olsa,
‘İstanbul’la yaşardım o vakit
Kim bilir belki Peygamber öperdi alnımdan(?)
Bilirim Gül kokusu akardı o an gözlerimden
Gözlerine her bir bakışımda İstanbul’um
Peygamber’i hissederim ben.