Gözlerine eflatun bir şiir yazdım

Ahenk ile dönerken her zerrem, unutmuşum,
Hayat denen şu resimde, her renge eş olmuşum
Meğer mil çekilmiş gözlerime,
Bilmeden siyaha tutulmuşum.
Geç fark ettim,
Ellerini bıraktığım yeri nede çabuk unutmuşum.
Şimdi yavaş yavaş sararırken akşamlar,
Hangi mevsimdeyim bilemiyorum,
Pervazlarıma konan güvercinleri duyamıyorum
Bende bir harap can, sana asude
İstiyor ama sabahlarına koşamıyorum.
İnadına karardıkça sana uzak akşamlar
Pervane olup kandiller arıyorum,
Üstelik ışığı kollarken içimdeki karanlıklar
Yinede gözlerine eflatun bir şiir yazıyorum
Ve içimde büyürken gurbet akşamları,
Hiç fark etmiyor ne gar ne iskele
Yüreğime dokunsa da bu vakitler
En ağır demir yollarını sırtıma vuruyorum
Ve sana uzak yollara bedevi gibi duruyorum
Vakitlerden ikindi, mevsimlerden sonbahar
Sırtımda bir yorgunluk hırkası
Ellerim boş yüreğim yorgun
Bir memleket şehrinde titrerken ruhum…
Bütün kuğuların endamı
Dolduramazken avuçlarını
Ben yinede gözlerine eflatun bir şiir yazıyorum
Gönlümdeki abıhayat nehirlerini besleyen su
Çiçek bahçelerini hiç soldurmadım
Yetim kalan bülbülleri hayalinle oyaladım
Bütün sevdiğin çiçeklerin kokusunu
Gözlerine yazdığım eflatun bir şiirle
Rüzgarların beyaz kanatlarında yine sana yolladım
Ayrılık bize düştüğünden beri
Ahir çağın zehri damarlarıma akıyor
Bir yalancı ressam boyamış düşlerimi
Kalemim tutuklanmış, gözlerim mahşer sessizliğinde
Uyanamıyorum
Ne zaman dır saçların üstüne kehribar taçlar takamıyorum
Ama güneş ışıklarının ilk değdiği çiçek yapraklarından
Saçlarına örtüler yapıyorum
Dokunulmaz yaralar açarken eski resimler
Bir göçük altında kalıyorum
Fırtınalar koparken yaram kanıyor
Sinemde küllenirken kızıl volkanlar
Mavi bulutlar gibi coşamıyorum
Düşledikçe çehreni anlımdaki damlalar kuruyor
Titriyor ruhum irkilip titriyor
Bir türlü damarlarımdaki kan soğumuyor
İstiyor ama sabahlarına koşamıyorum
Uzak diyarlarda bir ağaca dayadım sırtımı
İnan hüzün türküleri beni anlatamıyor
Bitsin bu hercai basamaklar
Aramıza çektiğin çelik perdeleri
Vuslat bile kıramıyor