Gözlerinden Bırak Beni

Çok zorlanıyorum, hiç bu kadar hiç bu kadar zorlanmadım
Diğer şiilerimden farklı olan
Bu şiirimi hep silip, silip
Bir daha baştan yazarken
Hüzün bende ayrı
Sitem ayrı
Gam ayrı
Vah ayrı
İç ürperten gözyaşlarım
Hiç bu kadar
Derinden
Akmadı yüreğime
Şu kısacık hayatta, beni mi buluyor tüm ahlar, olumsuzluklar

Hiçbir zaman, hiçbir zaman, hayatta bu denli daralmadım
Şiir yazdığımda, bu denli terlemedim
Ellerim hiç bu kadar titremedi
Şiir yırtıp
Pişmanlık çekip
Şiir yazmadım
Yeniden
Bu denli
Her soluk alış verişimde
Her dizi yazışımda
Ölüyorum
Tükeniyorum
Kerem
Mem
Ferhat
Napolyon gibi
Men edilen aşk sözcüğünü
İnadına
Şiirimden çıkarmayarak
Seni
İki dağ, iki vadi arasından
Sular seller gibi
Bir değil bin ah akıyor yaralı yüreğime
Baştan aşağı
Ey şiirimin merkezinde bulunan
İçimdeki aşk, içimdeki sevgi duygusu
Ölmeyecek benimle; her şey rağmen baki kalacak şu dünyada

Yaşam yaman, zaman yaman. Oysaki içimde güzellikler var
Beni anlamayan, duymayan şiirlerimi önemsemeyen yâr
Bir zamanlar karanlığa ferman okuyan
Yüreğimde boğuluyorum
Ben
Her geçen gün
Ahlarım çoğalırken
Ezginim
Kaç bahar kaç yaz geldi geçti
Bilmiyorum
Tükenişliğimin
İçinde
Sana yazdığım bu şiir
Sevdamdandır
Yüreğimde takılı kalan biline
Beni yoran, beni bitiren, tükete yâr
Ne olur, aşkı, sevdayı yaratan gözlerinde bırak beni
Ferhat’a dağları deldiren sevdayı, Kerem’i yaktıran aşkı getir aklına

Mehmet Çobanoğlu
30.06.2019
İstanbul