Gözlerindeki Çiçekler

Sen kimsin çocuk
Bana bunu neden yaptın
Kalbimi bir güvercin kanadına verdin.
Ellerinle alıp usulca koydun.
Zambak zambak ellerinle
Şimdi onu durduramıyorum, kalbimi.
Saçlarının dalgası karışıyor.
Her şey birbirine karışıyor.
Kokun her şeye karışıyor.
Gülünce gözlerinin çiçekleri açıyor.
Hep gitmek üzere geldin değil mi çocuk
Bir gece ansızın gitmek üzere
Bir gece 23.45 otobüsüyle
İstanbul'a bırakıvermek üzere yalnızlığımı
Bir başka şehri yalnızlıktan kurtarmak üzere.
Nereye gitsen deniz kokusu taşırsın üzerinde.
Gecenin bir vakti
Bir kıyıdan bir kıyıya denizi geçmiş gibi.
Sen kimsin çocuk
Nereden geldin
Nereye gidiyorsun
Hadi hepsini bırakalım.
Bana bunu neden yaptın çocuk
Şimdi ellerimi tutamıyorum.
Seninle gitmek istiyor.
Küçük bir çocuğun
Annesinin peşine 'ben de gelicem' diye takılması gibi.
Ellerimi tutamıyorum çocuk
Bırakayım mı seninle gelsinler...

İşte birazdan zaman gelecek
Sen gideceksin
Yoldan 98E otobüsü geçecek
Arkasından sarı bir minibüs
Karşı komşunun ışıkları sönecek
Televizyonda her zaman olan dizilerden biri başlayacak
Biri çayın şekerini karıştıracak.
Biliyorsun sen de
Mutlu geçiyorsa eğer
Geçen zaman bile kardır.
Sonra gece gelecek
Hüzün gelecek
Gece hiç eksik getirmiyor
Hüzün dersine malzemelerini.
Oysa ben resim derslerine
Nedense hep beyaz rengi götürmeyi unuturdum.
Geceleri ağlardım bulutlarımı beyaza boyayamadığımdan
En son anneannem anlatmıştı
Ağlayarak uyumamak gerektiğini.
Sen, çocuk
Uyumadan önce güzel şeyler düşün
Mavi gökyüzünde, beyaz bulutlar düşün.
Hadi çocuk, gideceksen acele etmelisin.
Bak ellerimi tutamıyorum.
Birazdan gözlerim kalacak üzerinde
Sonra hareket edemeyeceksin.
Git şimdi
Şimdi git çocuk
Geride kimin kaldığını
Bana bunu neden yaptığını
Kendinin kim olduğunu düşünmeden
Gözlerindeki çiçekleri soldurmadan, git.
Zaten gitmek için gelmemiş miydin...

Halime Vatansever / 18.10.2006