Gözlerinde sürgün oldum

Gözlerinde sürgün oldum bir sabah,
Çizgiler çekildi yollarıma ansızın.
Ne yana dönsem, duvarlar örüldü,
Sevdanın haritası yokmuş meğer,
Ben kayboldum, bulamadım izini.

Gözlerin bir vatan gibi, kutsal ve uzak,
İçine alınmayan bir yabancıydım.
Çöl rüzgârı gibi kuruttun sözlerimi,
Şimdi sustum, sadece içimde kaldı,
Fırtınanın sesi, suskun bir acı.

Bir mevsim geçer mi böyle çaresiz?
Gözlerin bahardı, ben kışta kaldım.
Düşlerim yorgun, gölgelerin altında,
Yüreğimde bir cümle yankılanır:
“Sürgün oldum, dönmeye yol yok artık.”

Gece ayazında sığındım yalnızlığa,
Dudaklarımda buruk bir tebessüm,
Bir hediye gibi sakladım hüzünlerimi.
Gözlerin hâlâ uzaklarda parlıyor,
Ama ben gidemem artık, bitti yolum.

Gözlerinde sürgün oldum, dökülmemiş bir yaprak,
Toprağa düşsem de kök salamam asla.
Bir sonbahar fırtınası savurur beni,
Sessizce, gözlerinde kaybolarak,
Yok olurum, sanki hiç var olmamış gibi.