Korona tüm dünyayı kasıp kavuruyordu. Her gün TV’lerde, gazetelerde, sanal ortamda türlü türlü haberler yayınlanıyordu. İki kişi bir araya gelince sohbet koronadan başlıyordu. Ambülansları acı sesi sokaklarda yankılanıyor; sesiz sedasız cenazeler kalkıyordu…
*
İşe gitmek zorunda kalan yoksul insanlar korka korka otobüslere binmek zorunda kalıyordu.
*
Delikanlı tıklım tıklım dolu otobüse güç belâ binebildi. Koridordaki tutamaklara erişmek için uzandı. Uzanmasıyla eli boşa çaldı ve tökezleyerek yan koltukta oturan genç kızın kucağına yığıldı kaldı. Neye uğradığını şaşıran genç kız birden “Ay! Dikkat etsene be ayı!” diye bir çığlık attı. Otobüsteki yolcuların bakışları o yöne çevrildi.
*
Genç kız öfkesinden “Utanmaz! Terbiyesiz! Üstüme otursaydın bari!” diye bağırmaya başladı. Genç adam hemen kendini toplayıp, doğruldu ve tutamaklara ulaştı. “Çok özür dilerim. Düştüm ben…” diyebildi. Genç kız, “Utanmadan bir de düştüm diyor pislik!” diye bağırmaya devam etti. “Yolculardan bazıları “Ayıp ama ayıp! İnsan biraz dikkatli olmalı,” diye genç kadından yana oldu. Bazıları da “Olur böyle hatalar, meseleyi abartmayın!” diye delikanlıyı destekledi.
Tamamını Oku
