Gözlerin Yalnızlığımın Matematiğidir

Sanma ki gözlerin bir sırdır bende,
Eşitliklerin içinde kaybolmuş,
Her bir bakış, bir denklem gibi,
Çözülmeyi bekleyen zincirlerim var.
Yüreğim, bir hipotenüs gibi,
İkisi arasındaki mesafe uzadıkça,
Açıları daralır zamanın prangası.

Geçmişin taşlarıyla döşenmiş bu yolda,
Tarih, yüzyılların tozunu taşır,
Her adım, antik kalıntıların üstünde,
Kayıp krallıkların hayaleti gibi,
Birer birer yankılanır derinliklerde.
Zerdüşt’ün ateşleri,
Yüzlerce yıl geçse de sönmez,
Her kıvılcımda bir umut taşır,
Berduş ruhlar, geceye karışırken.

Kumsaldaki dalgalar, efsaneler gibi,
Her biri bir masal anlatır,
Kırmızı güneş, Roma'nın çöküşünde,
O eski ihtişamı hatırlatır her akşam.
Deniz, düşlerimin formülü,
Bir bilinmeyenin peşinde sürüklerken beni,
Gözyaşlarım, birikmiş deniz tuzu gibi,
Sarsılarak savrulur, kayalara çarpar.

Neredesin, dedim, fısıldarken rüzgar,
Yalnızlığın kenarında bekleyen bir tarih,
Bir zamanlar emperyal düşler kuran ben,
Şimdi kaybolmuş şehirlerin barikatlarında,
Yalnızlığa dönüşen her yolculuk,
Birer birer silinmiş hatıralarım.
Yezidi inançlarının sesi,
Geceye karışan dualar gibi yankılanır,
Ve Hindui'lerin sarayları,
Kayıp bir masalın peşinde.

Bir umut bıraktım ardımda,
Ama formüller eksik,
Ne bir çözüm buldum ne de bir iz;
Zaman, ilerlemeye devam ederken,
İçimde büyüyen bir hasret var,
Tıpkı tarihin tekrarlayan döngüsü gibi.
Şamanların ezgileri,
Rüzgarın hışırtısında kaybolur,
Her biri bir varoluşun yansıması.

Kalbim, stresin etkisi altında çarpıyor,
Nefes almakta zorluk çekiyorum,
O güne kadar, yalnızlık benim dostum,
Kırık dökük bir şehirde kaybolmuşum,
Her sokakta senin hatıran,
Bir gölge gibi peşimi bırakmıyor.
Duygularım, her denklemde kaybolmuş,
Bir denge bulmak istiyorum,
Zamanın matematiği,
Kendimi bulmanın yoludur belki,
Geçmişin yüküyle,
Şimdi, karanlık gözlerinle,
Bir başka dünya kurdum içimde.