Gözlerin Taşra Şiiri - Bekir Mutlu Gökçesu

parke taşlarında traktör izi
bilmezler hikayemizi
ortasına düştük
biz yazmadık kaderimizi...
neye ağlarsın en çok?
kendine mi?
yorgunsun uyu hadi
tenimi, nefesimi hisset
uyu kollarımda gibi...
değiştik, çok değiştik
biz böyle değildik
affetmiyor zaman hiçbir şeyi
ve insan takılı geçmişinin
irili ufaklı taşlarına yine de
silinmiyor izleri...

parke taşlarında mazot kokusu
önünde armut ağacı tahta evin...
ve yazgısı aslında hep aynıdır
uzaktan, yakından kaderlerimizin...
ya gideceksin ya terk edilecek
kaygısı birbirine benzer yüreklerimizin...
...üst kattan çekildi mi makarası
gelip kim çalsa açılırdı kapısı
bir kul tadını bilmezdi meyvesinin
ama adresi belli, önünde armut ağacı
tahta evin...
ne fark eder, benimsin veya gecelerin
fark etmez tabi de çıldırabilirim...

parke taşlarında inceden yağmur, hüzün
deliliğim parke taşlarında ve seraptan izin...
buğulu bir sabah düşüyor mürdüm eriğine
içim sızlıyor, kokun burnumun direğine
kaçmak çözüm değil biliyorum
belki de tam gaz yüreğine geliyorum, bekle...
eski değirmen sağımda
böğürtlenler kara, kuru tozlu
şimdi geçtim toprak yolu...
uzadı yolculuk suratımda afra tafra
tahta evin penceresinde gözlerin taşra...