Gözlerin Hala Yıldızlar

Gözlerin, gecenin bir köşesinde parlayan yıldızlar,
Işıklarıyla usulca içime doluyor,
Bir deniz gibi derin, bir gökyüzü gibi engin,
Seni düşündüğüm her an, kalbim bir okyanus,
Dalgalar çarpıyor kıyılarıma,
Ve her dalga, seni anımsatıyor bana.

Bir gün, rüzgârın hışırtısı,
Fırtına gibi savururken saçlarını,
Gözlerin, o an, ayaklarımın altında kırılan cam gibi,
Parıldıyor, hayatın en güzel yanı,
İçimdeki o tarifsiz özlemle birlikte.

Her sabah, gün doğarken,
Güneşin ilk ışıkları, tenime değdiğinde,
Senin sıcaklığını hissediyorum;
O sıcaklık, sarmalayan bir kucak gibi,
Bir kuşun göğsünde yer alan melodi,
Bir şarkı gibi doluyor ruhuma.

Sen, yudum yudum içtiğim bir kahve,
Bazen acı, bazen tatlı,
Ama her yudumda,
Beni sarhoş eden bir zevk var.
Küçük bir kafe köşesinde,
Bir masada otururken seni düşünürken,
Dünya, dışarıda bir parça sessiz kalıyor.

Gözlerin, bazen bir fırtınanın öncesi gibi karanlık,
Bazen bir gökkuşağı gibi renkli ve ışıltılı,
Ama her daim, derin ve anlamlı,
Sanki en karanlık gecelerde bile,
Bir umut ışığı, bir yol gösterici.

Gözlerin, kelimelerden daha çok şey anlatıyor,
Bir hikaye, bir destan,
Her bakışın bir cümle gibi,
Kelimelere ihtiyaç duymadan,
Yüreğimin derinliklerinde yankılanıyor.

Küçük bir bahçede açan çiçekler,
Her biri senin hatıran gibi,
Fırtına, yağmur, güneş…
Tüm mevsimler geçiyor,
Ama sen, kalbimin tam ortasında,
Bahar gibi taze, kış gibi soğuksun.

Ve yine, bu gece,
Yıldızlar altında, yalnızım,
Karanlığın sessizliğinde,
Seni düşünerek,
Belki de bir gün,
Gözlerinin derinliklerine dalarak,
O denizde kaybolmak dileğiyle.