Gözlerin Geçer Gözlerimden

GÖZLERİN GEÇER GÖZLERİMDEN

Gözlerin geçer gözlerimden,
Biraz sevinç, çokça hüzün bırakır geriye,
Ve derin bir efkâr, yüreğimin tam orta yerine.
Mülteci çocuklar gibi mahzun ve yurtsuz kalırım.

Gözlerin geçer gözlerimden,
Yalınayak meçhule koşar,
Kendine buyruk başlar çoğaltır içimde,
Her biri ayrı bir elem, ayrı bir yangın...

Gözlerin geçer gözlerimden,
Yüreğimi göçmen kuşların kanatlarına bırakır,
Uçurur uzak diyarlara,
Dönüşü olmayan yollara savurur.
Savrulurum...
Bundan sonra payıma düşen,
Tufanlar...
Ve suskunluk içinde çürüyen sevdam...

Gözlerin geçer gözlerimden,
Vakitsiz bir rüzgâr gibi,
Savurur çaresizliğe,
Düşerim zamanın en zamansız yerine...

Gözlerin geçer gözlerimden,
Mevsimsiz kalır bahçem, bağım,
Solgun bir sonbahar olur ömrüm,
Yaprak yaprak dökülür gençliğim...

Gözlerin geçer gözlerimden,
Küflenir sevda yarası içimde,
Sessizce çürür sevinçlerim,
Geriye yalnızca zamansız bir zaman kalır.

Gözlerin geçer gözlerimden,
Çocuk gibi kokmuyorum artık,
Mezar kokusu yayılır tenimden.
Yalnızca bir mezarım artık,
Issız ve yitik...

Tarumarım...
Terk edilmiş bir şehir gibi,
Terk edilmiş bir sokak gibi.

Gözlerin geçer gözlerimden,
Ve ben bir kez daha kaybolurum.
Bütün çıkışlar kapanır,
Mühürlenir yüreğim...

Kurtuluşum yok,
Kurtuluşum yok...
Zaman durdu, yollar bitti, Ve şimdi yanmaya mahkûmum...