gözlerin en anlamlı yol Anne

.
.
.
/şimdi rüya toplama zamanıdır anne…ver elini …bu kadar cömert değil bilirsin her daim hayat…

benim içinde zordu
yok olmak adına
avuçlarımdaki kutsal uçuruma
bu hayatı bağışlamak
oysa akşam olurdu yine
yine yağmur yağardı ikindi sonrası
yine masal kuşları tünerdi göğsüme

benim içinde zordu
saçlarımın arasında büyütmek kar tanelerini
hatırla anne hatırla
gözlerimizden dökülen aynı soydan yaşları
oysa biz seninle hiç içmemiştik anason kokulu bulutları
ve hiç gülerek dinlememiştik
boğazımızda çürüyen ninnileri

biliyorsun anne biliyorsun
bu şehir her gece şakağımda gezinen karanlık olur
ya da çokça aralık
birde mezarlar dolusu örselenmeler
ölüm aklım sesim soluğum
ateşlerin atlası dağlar
ve her daim ürpermeler
bu isim bana ait değil artık
kendime giderim sende gel istersen anne

benim içinde zordu anne
avuç içi çizgilerimizi tokuşturmak
yazgılarımızı benzetmek aynaya bakıp
herkesin ama herkesin sırtı gözlerimin önünde
tek bir tanıdık yüz yok künyemde
sıradan bir pusu bu
duvarları kurşuni duvarları yalnızlık dolu
neyse anne neyse
yalanım varsa kalbim dursun
bilirsin severim limonlu çayı reçelli yoğurdu
kayısıları üzümü
saçlarını
yüzünü
nabzım bu şehrin sokaklarında gezinir şimdi
çocukluk yok gençlik yok
büyüdüm en anlamlı yolda

sen
sen gülüyor olmalısın anne
.
.
.