Gözlerin Şiiri - Serkan Ökçe

GÖZLERİN

Gözlerin çılgın sevişmelere tanık bir otel odasıydı
Gözlerin ateş savuran bir ejderhanın ufka açılan kızılkanatlarıydı
Gözlerin ölüm saçan bir avuç idam mangasıydı üstümüze
Gözlerin ruhumuza yıldız harfleriyle düşülen sonsuzluk yazgısıydı,
Kaderimizin Arnavut taşlarıyla süslü kaldırımlarıydı gözlerin…

Gözlerin, gözlerin… Gözlerin…
Akşamüstleri su birikintilerine düşen sayısız siluetti gözlerin
Çekili perdelerin arkalarında karanlık gövdelerin sahipsiz düşleriydi belki
Gözlerin… Gözlerin yarım kalmış hayatların yaşadığı toplu semtlerdi
Ayrılığı bir yerlerde bir başına yaşamak zorunda bırakılmış bir adamın asiliydi gözlerin
Gözlerin uzaklarda kazılan toplu mezarlar, ölüm uykusuna yatan aç ve susuz çocuklardı
Gözlerin bu hayata açılmış belki ki en son, belki en güzel, belki en dürüst yalandı

Gözlerin top sesiydi, mermi sesiydi,
Gözlerin yoluma döşenmiş bir bombanın üstümde kalacak şarapnel parçalarıydı
Kavga eden iki kişiden biriydi gözlerin,
Gözlerin resimlerin çerçevelere sığmayan öteki tarafıydı
İpleri bir birine ulayıp, uçurtmaları bulutlara değirebilmeye yarıştırmaktı gözlerin
Gözlerin bu topraklara, yine bu topraklar için dökülen barış kanıydı
Belki en cesur kırmızı, belki en temiz beyaz, belki en onurlu bir ölümdü gözlerin

Üstüme kilitli, yalnız onların girip çıktığı bir kapının kollarıydı gözlerin
Vedalara dayanamayan ve iki âşıktan, o son buluşmaya hiç gelmeyecek olandı gözlerin
Önce köpüren ve sonra kumdan kalelerimi yıkan o eylül akşamlarıydı
Bir bebeğin tazecik kokusu, bir şarkının nakaratı, bana seni hatırlatan her şey…
Telaşeli bir kalabalığın kurtulmak istercesine taşıdığı bir tabutun yalnız seni acıtan parçalarıydı gözlerin
Yağmurlu bir havaydı, suskundun, herkes gitti, başucumda öyle uzun uzun kaldın
Ve isteseydi Tanrı, bana hayatını verecekti gözlerin…