Gözlerin... Şiiri - Çağatay Yalçın

Yine rüyamda gördüm seni...
Siyah beyaz bir film gibiydi sanki,
başrollerini senin ve benim oynadığım...
Bir sahne vardı,
kainatın en güzel yerindeydik,
ya da bir cennet bahçesi...
Saf,temiz ve berrak bir su vardı...
O kadar sakin akıyordu ki,
sanki hırçın denizlere meydan okuyordu...
ve o suyun kenarında bir çiçek bahçesi..
Sevda çiçekleri,
Aşk çiçekleri...
Benim yetiştirdiğim çiçekler...
O kadar güzellerdi ki,
Temiz,destansı ve delicesine olan sevdamın,aşkımın tohumlarıydı hepsi...
Ben o çiçekleri suluyordum,
sularken de içimi döküyordum...
Dertleşiyordum onlarla...
Arada gözyaşlarımı boşaltıyordum üstlerine...
Yapraklarından damla damla akıyordu o gözyaşları...
Ertesi gün toprak daha da bir yeşeriyordu...
Tüm olumsuzluklara rağmen,
çiçeklerim dimdik ayakta duruyordu...
Boyunlarını bükmüyorlardı...
Solmuyorlardı...
Onlar benim umutlarımdı...
ve onlar solmadıkça,benim umudum ölmüyordu...

Sen mi?
Sonra seni görüyordum...
Suyun öbür tarafında,bir ağacın altına oturmuştun...
Beni izliyordun...
Hiçbir hareketlilik yoktu bedeninde...
Hiç kımıldamadan,
Sadece izliyordun...
Tatlı ama garip bir gülümseme vardı sadece yüzünde....
Mutluydun...
Zaten bu değil miydi benim tek tesellim..!
Senin mutluluğun...

Ve sonra...
Sonrası yok...
Uyanmıştım...
Her zamanki gibi,senin huzurunu,mutluluğunu düşünerek uyanmıştım...
Bir zaman sonra anladım ki,
o rüyanın sebebi senin gözlerinmiş...
Senin gözlerindi o cennet bahçesi,
sana her baktığımda gördüğüm...
ve o berrak su,
seni her gördüğümde yüreğime akıttığım gözyaşlarımın birikintisiydi o su...
Ya o çiçekler..!
İşte onlar umudumdu benim...
Gözlerine her baktığımda,
içimde,
yüreğimde,
ve damarlarımda yeşeren umudum...
Çok kez öldürmek istediğim,
ama bir türlü hükmedemediğim
umudum...