Gözlerin... Şiiri - Cengiz Okçu

Kalbimin en başköşesinden sesleniyorsun
“Seni seviyorum”
Ne güzel değil mi?
Duymak için en çok beklediğim tek parça cümle bu.
Ne güzelmiş bana seslenişin
Zaten,
Senden başkasının da bu cümleyi bu kadar içten söyleyeceğini sanmam.
Sende kaldım, sessiz kaldım.
Sevdim, kiminin anlamadığı,
Kiminin anlamak için sabredemediği sevda rüzgârlarıydı
Benim esintilerim
Şimdi sana doğru bir tufan ile geliyorum

Bak,
Gökyüzünün sonunu görebiliyor musun?
Sende benim gibisin, baktığın zaman sadece maviliğe dalıyorsun.
Diyorum ya sende kaldım, sessiz kaldım
Gökyüzünün açık mavisini gördüm ama sonunu göremedim.
Hem o zaman bütün gizemi kalkar gökyüzünün.
Sevilmek çok güzel, beni ne kadar seviyorsun?
Bunun cevabını bana vermen çok zor biliyorum
Aslında zor olması daha çok hoşuma gidiyor,
Sonsuzluğunu anlatıyor.
Değil mi?
Hem bir cevap versen de o cevap yetmez bence.
“çok” desen
Ne kadar çok?
“az” desen
Ne kadar az?
Yani yine yetmez cevapların.
Sussan merak edeceğim, bu suskunluk niye?
Yani yine yetmeyecek suskunlukların.
Benim için en yeterli cevabı yine gözlerin verecek.

Gözlerin,
Evet onlar,
Onlar bana seni anlatıyor.