Gözlerin Şiiri - Abdurrahman Kaan Köker

Gelecek adına
kurduğum bütün hayallerimi
bir sinema perdesi
gibi
içine sığdırdığım
gözlerin
yine
gözlerimin önünde.

Tam son satırının
son hecelerini yazarken
sensizliğimin ve uykusuzluğumun
ve dalmak üzereyken
yarı ölüme,
yine çıktılar
karşıma,
bakmaya bile kıyamadığım
gözlerin,
ah o gözlerin
güzel gözlerin
yalnız onlar iyi
yalnız onlar dost
yalnız onlar seviyorlar beni.

Sonra yine bir
ama olsun diyorum.
Onlar ki
benim tek huzurum.
Değil günlerce,
yıllarca
uykuya hasret kalma
pahasına da
olsa
seyrederim onları.
Ah o gözlerin
güzel gözlerin
yalnız onlar iyi
yalnız onlar dost
yalnız onlar seviyorlar beni.

Bu imkansız ve de yenilmez
sevdamın
tek benden
tarafı değil mi
onlar?
Sen kaçırsan da
yani sen
sevmesende
belki onlar
seviyorlar.
Gözlerin
ah o gözlerin
güzel gözlerin
ve senin gözlerin
dostlarım benim
yalnız onlar iyi
yalnız onlar dost
yalnız onlar seviyorlar beni.
Ve yalnız
onlar görüyorlar
benim de gözlerim
olduğunu
ve de hiç kurumadığını.
Ve yalnız onlar biliyor
biliyor
uykusuz gecelerimi.
Gözlerin,
ah o gözlerin
güzel gözlerin,
yalnız onlar iyi,
yalnız onlar dost.
yalnız onlar seviyorlar beni.

O uykusuz gecelerde
bazen
dipsiz kuyulara
düşerim,
kurtuluşsuz, dönüşsüz.
Acı çığlıklarımı
kimse duyamaz
lakin
birden
gözlerin belirir
yakalar beni
çeker çıkarır öper beni,
hüzünle sarılır.
O an ben ölürüm
ama
mutluluktan
doyamam.
Gözlerin,
ah o gözlerin,
güzel gözlerin,
yalnız onlar iyi
yalnız onlar dost
yalnız onlar seviyorlar beni.

Sonra birden onlar da
kaybolurlar,
bomboş
buz gibi duvarlar
adeta
adeta kahkaha atarlar
alaylı
ben kahrolurum.
Sonra yine
gözlerini beklerim
gelmezler.
Gözlerin,
ah o gözlerin,
güzel gözlerin,
yalnız onlar iyi,
yalnız onlar dost,
yalnız onlar seviyorlar beni.

Ama
işte
dedim ya
onlar da kayboldular
ve
ben
yine
yalnızım
ha bir de
duvarlar
bir de
bir de
ölüm sevgisi...

Ama yine de
gözlerin,
ah o gözlerin,
güzel gözlerin,
yalnız onlar iyi,
yalnız onlar dost,
yalnız onlar seviyorlar beni.