Gözlerin-4 Şiiri - Ahmet Karakaya

Sonu meçhul olan her hikayenin
Bilinmez kahramanı, kaybedeni kim
İster masal olsun isterse bir film
Sonunu mutlu eder gülen GÖZLERİN

Razıyım içinde olsamda esir
Niyetim giz'inde durmak bin asır
Huri kirpiklerini kalbime batır
Her zerre hücreme dolsun GÖZLERİN

Kalem kaş'ın altında can şelalesi
Her nazardan koruyor Rabbin perdesi
Büyülüyor içine düşen herkesi
Nâzımı kıskandıran şiir GÖZLERİN

Ne şirini kaldı aşkın, nede Leylası
Mem'in bile unutuldu Zin'e sevdası
Ne Kerem biliniyor şimdi nede Aslı'sı
Dililden dile söylenir destan GÖZLERİN

Yağmurun adı'dır,baharın kendi
Rahmete boğuyor estiği kent'i
İstanbul uğruna kendini verdi
Fatih'in fermanı sanki GÖZLERİN

Her sabah düş'ünle uyandığımda
Gözlerim gözlerini arar her yanda
İsmin dilime her dolandığında
Kalbime resmini işler GÖZLERİN

Kimse dolduramaz bende yerini
Çağlatır göğsüme sevda demini
Katıpta peşine aşkın selini
Gönülden gönüle akar GÖZLERİN

Sığmıyor doyması ömre zamana
Değişmem bakışını hiçbir mekana
Girerse her gece cismi rüyama
Ölüm uykularına heves GÖZLERİN

Unutunca bu gönül yazı baharı
Her dem içinde taşır hazanı
Yok sayıp durdurur günü zamanı
Dört mevsim baharı açar GÖZLERİN

Bülbülü gül için ağlatıp duran
Pervaneyi ateşe sevdalı kılan
Toprağa aşkından türküler yazan
Veyselin sazına ilham GÖZLERİN

Yazmakla bitmiyor sendeki sihri
Ne versem ödenmez gözünün mihri
Öyle bir sevda bu,öyle bir his ki
Kısaca ömrüme ömür GÖZLERİN