Gözlerin Şiiri - Hüseyin Salık

Sahraya fidan dik
Ve gönder gönlünde kabarttığın
Mintanlarla hüzün yüklü
Gökyüzünde adını neşreden
Hüzün gam keder döken
Arza değen yıldırımlarıyla
Neredeyse senin kadar güzel resmini çizen
Rengi kan mavisi bulutu

Aşığın pür melali nedir ki
Çokça aşk biraz umut hepçe zehir
Her zehir ki şerbet olmaya mahkûm
Ve gözlerin, ah gözlerin
Bağrımı sehpa edip
Gönlümü idam eden
Cellat gözlerin
Ki gözlerin içimdeki çırâ
Ve …………. yüreğime deyince
Altından sevdamın mihengi
Ve yine gözlerin, hep gözlerin

Ferhat’ın Kerem’in elindeki kâmûsum
Sevdan, o sevdan ne bilirdim ki
Rahvan atların içimde koştuğu
En giz dolu gecelerde kâbusum

Zihnimin uyanma şevki bundandır
Ki bu sahifeler bir aşık divanıdır
Ki bu kelimeler bir gönül fermanıdır
Yalnızca maşukun lügatına eş
Yalnızca Leyla'nın konuştuğu dil
Sen, sevdayı risale-i nazar bil
Nazar ki, iki aşık gözü birleştirir
Mesafe kısalır, muhabbet yükselir
Bu yükseliş arzı da arşı da titretir
Semaya yöneldikçe buhranlar seyrelir
Ve işte arşımda da gözlerin, hep gözlerin

Tükenmek noktasında aradığın sükûtum
Aramak yolunda tükendi medâr-ı sükûtum
Dilin anlatmadığı fakat yüreğin haykırdığı
Bakışların savaşındaki sessizlik antlaşması

Ne yazık ki bulunmaz bu yankıların kayaları
Yüreğe çarparak geri döner yakarış
Bir yakarış ki, göğüs kafesi çatlatır
Ve gözlerin, âh gözlerin
Bu göğüs kafesi zindanımda
Mahkûmiyet perdesi açar
İlelebet kalma arzusu taşır, utanırım
Ki gözlerin içimdeki çırâ
Artık kalbe rucü belki de rica;
Kirpiklerinin kıvrımlarına yerleştir sûretimi,
Pencerenden bakmak var çünkü hayata
Ve bendeki hayat
Yalnızca gözlerin, hep gözlerin...

-Seyyâle