Gözlerin Şiiri - Mustafa İpek 2

Kalemimin mürekkep kokduğu o anda
Kağıdımın kaleme hududu çektiği zanda
Sözlerimde kalmadı ne şöhrette şanda
Berzahımı kaldıran bakışlardı gözlerin.

İzahını yapamam bu kısır duyguların
Tadı kalmadı gayrı gece uykuların
Ne yapsam gider söyle bu kuşkuların?
Belli olmayan rüyamın tadıydı gözlerin.

Tütün çekip de çürütürüm bu bedeni
Sen benim ol ben öderim gereken bedeli
Cehlime yenildim zalim nefsimdir nedeni
Cehaletimi gömen kara topraktı gözlerin.

Gemilerim rıhtımda alevlerle yanarken
Sen bana o gafletli gözlerle bakarken
Ben güzelliğine bir sevgi borç ederken
Param yok dedirten altındı gözlerin

İlkbahar gibi hoş gelen o enfes kokun
Özlemime bir kez daha sebep ol da dokun
Bilinki vazgeçmem bunu aklınıza sokun
Beni kaldırıp dirilten ruhtu gözlerin.

Belki güneş olup da yolunu açamam
Bu gam ben de varken hande saçamam
Sevginin yolu yok yine senden kaçamam
Fendime yol açtıran firardı gözlerin.

Sabahımı geceye çeviren kör esaretim
Seni sevmişim belki buydu cesaretim
Kalbimin atışları kelamıydı şehadetin
Ölüme ramak kalan kelimelerdi gözlerin.

Kalenin mazgalına okçun ben olsam
Zaman selviden bi' yar saçları yolsam
Konuşsan sürekli sesinle birlikte dolsam
Anlamına anlam katan sözlerdi gözlerin

Bu acizin kalmadı artık ne hali neşesi
İki yüzümün birinin düştü yere peçesi
Seni bulacağım yerin var mı bilet gişesi
Beni oynatan beyaz perdeydi gözlerin.

Heceler anlam bulup ismini anlayınca
Bulanan bu gözlerimin önü açılınca
Kara bahtıma güneş olan sen olunca
Kaderime ışık tutan fenerdi gözlerin.

Dar eyleme bana sevgili bu kör cefayı
Seni severek sürüyorum aşkı sefayı
Eğer bulursam seni bulmuşum şifayı
Sıhaat veren o mutlu gündü gözlerin.

Bilki her gecenin bir sabahı da var
Ettikçe deli eder beni bu gamsız yar
Ne bir yağmur düştü ne de bir kar
Üstüme ilk düşen taneydi gözlerin.

Ben küsmem sana kötülüğün olmadıkça
Sonbahar olup da çiçekler solmadıkça
Ervahım senin aşkına yanıp tutuşmadıkça
Beni yakan kıvılcım şulesiydi gözlerin.

Naralarımı duymayan kör sağır kalmadı
Filizlenen bu ihtisasım kışın bile solmadı
Karanlığı aydınlatan ışığım dahi olmadı
Karanlık gecemin lambasıydı gözlerin.

Belki ikrar edip konuşmamak doğrusu
Neydi bu akilin kara şüphesi ve korkusu
Sana olan sevgisi bu mecnunun tutkusu
Çöllere düşüren leylaydı o gözlerin.

Lokman olup gelsen de yaralarımı sarsan
Ben nereye gideyim yanımda sen yoksan
Ben kefilim sen beni sevginle yorsan
Beni iyileştiren hüsnü devaydı gözlerin.

Gözlerim bakışlarında hep seni ararken
Can veren ruhum yine seni beklerken
Keder buldum bu yolda sevgini isterken
Pişmanım dediğim merhametti gözlerin.

Elbette vardır her garibin de bir ahı
Kalbimin bir tek sen oldun şehinşahı
Gizli mi kaldı bu divanenin yeşil rahı
Bana yol gösteren elvin di gözlerin.

Ben sıcakta su ararken seni buldum
Yolum uzadı beyhude dolanan kuldum
Sana en ağır yük bendim ve bir çuldum
Bana lafımı veren guyendeydi gözlerin.

İtimadım kalmadı bu gaddar dünyaya
Fanidir ne de olsa luzüm yok hayaya
Uyandırmayın beni razıyım bu rüyaya
Fecr de uyandım kör eden ışıktı gözlerin.