Gözlerin Şiiri - Zafercan Öztürk

Güzel bir kış akşamı yazıyorum sana bu şiiri,
Kalbi bir çocuk kadar saf,
Gözleri onun kadar ışıl ışıl olan sevdiğim.
Hava soğuk, insanlar üşüyor,
Anlıyorum...
Herkes bir telaş içinde, kimi işe gider, kimi evine
Ve bilmez kimse kaçıncı kez aynı yerden geçtiğini,
Belki de bu yüzden bilmez kimse, ne zaman öleceğini.
Ama ben biliyorum geceme güneş gibi doğan,
Yaşamamdaki tek nedenim belki de,
Ben biliyorum.
Gözlerin anlatıyor bana ne zaman öleceğimi,
Ah o gözlerin yok mu zaten.
Gün gelir çöllerin ortasında boğar beni,
Gün gelir en yüksek uçurumlardan düşürür de,
Öldürmezler asla.
Ta ki beni görmek istemeyene dek,
Dedim ya ben biliyorum diye,
İşte sevgilim, gözlerin...
Beni yaşatan da, ölümümü kulağıma fısıldayacak olanda,
O narin, küçücük, kahverengi gözlerin...