Gözlerin Şiiri - Emre Şimşekliel

Hüzünlü bir akşamdan yazıyorum sana,
Tam da hayatın tüm manasızlığıyla üstüme geldiği sıralarda,
Sessizliğin ve sensizliğin dibine vurduğu şu noktada,
Gözlerin geliyor aklıma,
Bakmaya delirdiğim ama bakamadığım gözlerin.
Bıçak keskinliği bakışların, ateş misali gözlerin.
Gökte parlayan ay misali gözlerin.
Zihnimin ufuklarını açan gözlerin,
İçimdeki karanlıkları yok eden gözlerin.
Bakmak için delirdiğim, bakmaya kıyamadığım gözlerin.

Seviyorum seni.
Kendimden sakınarak, kendimden bile koruyarak seviyorum seni.
Bana bakarak ettiğin küçük bir tebessümünde ölecek kadar seviyorum seni.
Üzüntünde dünyaları boğacak kadar seviyorum seni.
Masumca seviyorum seni.
Bir çocuğun oyuncaklarını sevdiği gibi seviyorum, kırmaktan korkarak.
Uzaktan uzağa seviyorum seni içimi, çeke çeke.

O an,
Tam da o an bir hayal penceresine dalıyorum.
İşte bak! umutlar yolda, bana doğru geliyorlar.
Sen varsın yanlarında, bana seni getiriyorlar.
Uyanıyorum,
Yanında huzur içinde uyumayı düşlerken, efkar içinde uyanırken buluyorum kendimi.
Bakma kendimi buluyorum dememe, tanımıyorum artık beni.
Kendi bedenimde başka birini taşıyormuş gibiyim.
Gözlerim bu kadar anlamsız bakmamıştı hayata,
Ve kalbim sevmemişti hiç kimseyi bu kadar.
En sevdiğim şeyin uyku olduğunu sanarken, birini düşünmekten sabahlayacağımı bilmezdim hiç.
Gözyaşlarımın küçükken düşüp dizim acıdığında akacağını sanırdım hep.
Bilmezdim asıl gözyaşının yürek acısından akacağını.
Ve hiç bilmezdim yağmurda ıslanırken gözyaşlarının görünmediğini, saklandıklarını,
Bunu da seninleyken öğrendim.

Ey güzel yüzlüm,
Severken çocuk gibi olduğum, yanında huzur bulduğum, nefesim.

Ömrümün sonuna kadar bekleyeceğim seni.
İlk günkü hevesle, ilk günkü umutla.
Ömrünü seninle yaşayamayacaksam eğer, her anımı yanında geçiremeyeceksem, zihnimde hiç çıkma olur mu?
Bazen rüyalarıma da gel, çok mahrum bırakma beni gözlerinden.
Ben yine bakamam gönlümün yarası gözlerine ama olsun.
Hissetsem de yeter.
Yanımda olamayacaksan da beni kendinden mahrum bırakma olur mu?