Gözlerin Şiiri - Mustafa İmre

Karanlıktı dünyam yoktu güneşim
Ansızın gönlüme doğdu gözlerin
Aşk oldu yediğim her lokma aşım
Benden sana giden yoldu gözlerin

Yürüdüm durdum bu amansız yolda
Sensizlik aldı beni en sonunda
Sanki ateşten birer ok oldu da
Beni ta derinden vurdu gözlerin

Ne öldüm ne de yaşıyorum artık
Alev alev sardı beni yalnızlık
Dört bir yandan çöktü yine karanlık
Neden bir mum gibi söndü gözlerin

Demek ki yalanmış bu mum alevi
Lakin artık dönüşüm yoktur geri
Seninle dolmuşum ezelden beri
Artık tek sebebim oldu gözlerin