Gözlerimiz Kamaşırdı Dehşetten

Avâlim zahme tutarken kudüm âhenginle vuruldu
Hırkamı astığım kasrıma nihâî bir harâbe kuruldu
Yeni yetme süt sağardı hasır telin bakır tekneden
Kokusu sezilmez gizli derdiğim meşinler buruldu
Adını anmamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten

Yakana işlenmiş lavanta heybesini yaratan adına
Kadîm çağlarda vâr olmuş tanrıçaları utandırdım
Sende tecellî eden Tanrı’nın doksan dokuz adıyla
Kudûme önce hiç duymadığın ninnileri çaldırdım
Hiç uyumamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten

Kasîdem bir âyet seçip onun hattıyla ağarmalıydı
Seni bahşeden suyun adıyla hitâp etmeliydi sana
Âdem’e hatırlatılan lafız bana âhengini unutturdu
Methine değer birkaç kelime öğrenirim umûduna
Elmalardan bir eksilene kadar bulundum yanında
Ekmek ne kadar muhkemse o kadar muhteremdi
Kudüm vurulup bir an seni hatırlatmaya yüz tuttu
Sesi çıkmamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten

Bile isteye denk düşmüş gibiydi halkınla helâkım
Tanrı canımdan can söker yakalarını tamamlardı
Ecelimin hafiflemesi hürmetine alındı beyazlığım
Ferim kemâle erebilmeye teninde minnet umardı
Dört kapımda mührün kırk tarağımda bezin vardı
On sekiz senelik ömrü anahtarını ararken saydım
Bulan olmamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten

Tanrı yedinci gününde kutlu suhteni harlamalıydı
Zahme kırılana kadar kudüm kudretle vurmalıydı
Günü geldiğinde sebebi suâl edilse yaratılanların
Senden sonrası için mutlak taklîdine bakılmalıydı
Mâbet kuyusunu apakay yüzün esritse kâm alırdı
Aynalar da dönerdi sana seyrânın ibâdet sayılırdı
Havvâ’nın ördüğü eski tülbende doladım îmânımı
Hatır kalmamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten

Kudüm âhenginle vurulsun dîden açılmaya durdu
Pınarların cûretini kıracak beklediği muştu buydu
Bâzen kargışla yağdı sâki bâzen bâdelerle sundu
Ağu olsa sana kanmaya serçem müheyyâ olurdu
Zirâ doymamıştı gözlerimiz kamaşırdı dehşetten