gözlerimin caddelerinde hayalden evler yapıyorum
alnımda kara leke,pencerelerde siyah perde
perdeleri soyar gibi sıyırıyorum camlardan
“gülün dikene secdesince”günahlaşıyorum
aklımın sokağında yol göstermiyor fenerler
kalıptan kalıba girip çıkıyor düşüncelerim
o iki zamanın arasında ömrüm gamlanıyor
deli hayalimin sesiyle örülüyor vicdanımın duvarları
gönlüm dertli:Zindana düşüyor ruhum kurtulamıyor
menekşe mezarlığında toprağı öpüyor ışıklar
yeryüzü dünyanın içinde derin bir kuyu,baş edemiyorum
pusu kurmuş kaderim,ben izleniyorum
gönül taşları çatlıyor,işgal ediliyorum
her şekle girip,sözlerimle konuşan dağlar
nasıl perde olmuşum,hayal evlerinde pencereye
beynimdeki kan; adım adım,çekiliyor ayaklarımdan
taşıyamaz utancından gövdem benim başımı
ey canım,bedenimden çık,kurtul bu dünyadan
sen nur evlerin temeline beni harç yaparsın
Kayıt Tarihi : 16.5.2006 19:29:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

TÜM YORUMLAR (1)