Gözlerimi Çalan Nankör Şiiri - Eren Çiçek

param yoktu cebimde
‘iki tane ekmek almak istiyorum…’ dediğimde bana herkes ağlayarak gülmüştü sonra bir ses duyuldu boğazımdan çıkmaya çalışan hıçkırık gibi bir türlü peşimi bırakmayan ısrarcı bir ses sanki benden alacağı varmış gibi bacağımı istedi mayınlar bilemezdim yağmurun göğsünden vurulduğunu saçlarımın ucundan damlayan kanın toprağa düşmeden kırıldığını sonra yüzlerce yağmur yağdı tükürük gibi boğazımdan bir türlü geçmek istemeyen inatçı bir ıslaklıkı bu
ceketim paslandı
onu kurutmak için bakışlarının önüne astım
o kadar sıcak bakıyordu ki gözlerin
sana aşık olmayı beceremeyecek kadar korkaktım
gözlerimi çalan nankörün nereye bakındığını soracaktım önünde soyunduğum güneş yarın köreleceğimi sezdi
göremezdim bir daha ne seni ne de kendi gölgemi
işte bu yüzden
sırf bu sebepten
her aynaya baktığımda kendi kendimi sövüyorum sonra yüzlerce yıldız kaydı üzerinde uyuduğum toprak yarın öleceğimi sezdi şimdi ben yarın öleceğimi biliyorum
işte bu yüzden
sırf bu sebepten
‘seni seviyorum’ diyemezdim bir daha ne sana ne de kendi gölgeme her aynaya baktığımda ben sadece kendi kendimi sövüyorum yalnız kendimi