Gözlerimden Tanıyın Beni Şiiri - Palo Keko

gözlerimden tanıyın beni
az ağlamadım
buğday başakları dalgalanırdı sesimde.
kulaklarımın beton dökülmüş içlerine
sağın kanımı içirin uçurumlara.
uçurtmaya gök kalmadı bende.
gök olsaydım
her yıldız bir gözüm olurdu
görürdüm seni nevruz ateşi içinde
geceleri iple çekerdim güneşe.
gözlerimden tanıyın ezilenleri
yosun tutmuş gözlerimden.
her yanım döküntü gözyaşlarından
mezar ezgileri duyulur geceden
gözlerimden tanıyın beni
en çok onlar fotoğraflarımı çektiler.

ölümden tanıyın beni.
bir yıldız dikin mezarıma
beton dökün üzerine
kilitleyin ateşi kadavrama,
uykunun sandığına kapatın rüyaları
gökyüzünün maviliğini kesin makaslarınızla,
piç doğmuş delik tenekelerden çıkmayacak sesim
portakal ağaçlarından tanıyın yüzümü
siz yarım kalple dolaşanlar
sizin payınıza düşmeyecek sevgim.
güneş tıkayın göz çukurlarıma
karanlık giyecek içinizi
gözlerimden tanıyın beni
en çok onlar ördü hasretini.

beni kartalardan tanıyın
koskaca gökyüzünde yapayalnız
köşe bucak gecekondu
bir yürek benimkisi,
beni gözlerimden tanıyın
en çok onlar idam edildiler
senin portakal bahçesi yüzünde.

tanıyın beni van gogh un tablolarından
gökyüzüydüm kopardılar topraktan_palo