Gözlerimde Mayın Şiiri - Elif Özlem Durak

Bu son! Yeter artık bu son dediğim,
bilmem kaçıncı güvenişim;
Bilmem ki kaç baharı kışa çevirdim
kaç bıçak darbesiyle, kaç yaraya tuz ektim
hiç gözlerinde mayın patladı mı senin?
Ben o mayınlardan çok geçtim,
bilmem kaç bin gece de kaç uykuyu piç ettim.

Bir daha yok bitti dediğim,
kaçıncı leş kokan ihanet ciğerlerime çektiğim;
Önce nefes bilip, bilmem kaç kez iğrendiğim.
Kaç güneşi yok ettim ben!
Kaç gökkuşağı katlettim.
Hiç gözlerinden kurşun geçti mi senin?
Ben hissettim,
Bilmem kaç bin sabah da gözlerimden kan kaybettim.

Yok... Yok... Bir daha yanmak yok dedidiğim,
her anımda bir dinamit daha ateşledim,
biraz azalsın derken ateşleri yüreğimin;
Bilmem kaç rüzgar aldım, kaç fırtına yedim.
Ellerin kor oldu mu senin?
Ben bilirim...
Üzerine çığ düşse , karlar altında kalsan;
Yinede yanar ellerin.
Ya gözlerin! Gözlerinde yangın çıktı mı senin?
Ben bilmem ki kaç yangına bu gözleri feda ettim...
Şimdi söyle! Neydi günahı gözlerimin?

Ama artık buraya kadar!
Piç ettiğim o uykuların her aldanıştan alacağı var...
Çünkü; Her mayın patlamasında bir parçamı yitirdim göz yaşlarımla...
O kan kaybettiren kurşunlara
gözlerim hesap soracaklar.
Kor olan bu eller var ya!
Dokunduğu yeri yakacaklar...

Bundan sonra güneş de doğar,
bahar yağmurlarının ardından
gökkuşağı da saklandığı yerden çıkar...
Bu kez gerçekten son!
Bitti yanışlar bitti aldanışlar...
Gözlerime sözüm var, gerçekten buraya kadar.
Ben sözümü tutayım da varsın piç kalsın uykular...