Gittiğinden beri çıkmıyorum evden. Karantinaya alınmış hastalar gibiyim. Penceremden içeri sızmasın diye güneş,açmıyorum perdeleri bile. Çünkü dayanamıyor artık yüreğim sensiz doğan yeni bir güne.
Gece olunca ışıkları da yakmıyorum artık. Odamın her köşesi senli anılarla doluyken,aydınlıkta görmezden gelemiyorum her birini. Ve yuvarlıyorum onları da kendimle beraber karanlığın en dibine…
Sesin yankılanıyor bazen kulaklarımda. Yakınını kaybeden birinin,buna kendini alıştıramayıp yaşadığına inanması gibi,inanmak istiyorum gitmediğine,sesini duyduğumda.
İnanmak istiyorum geri geldiğine. Sadece bana görünsen yeter,isterlerse herkes baksın bana acıyan gözlerle. Sansınlar ki,ben kabullenemedim hala gidişini. Yeter ki karşımda göreyim,gördüğümde ölürcesine heyecanlandığım gülüşünü…
İnanmak istiyorum her şeyin düşündüğüm gibi olmasına.
İnandırmak istiyorum kendimi…
Tamamını Oku
