Gözlerim görsede Şiiri - Murat Ülkü

Gözlerim görse de hiç tanımadığımı,
Ellerim uzanmasa o ipek saçına,
Yine de biliyorum, uzaktan gelen,
Ruhuma aksetmiş o sırrı ve hali.
Sen bir ışıksın, bilinmeyen bir kıyıda.

Yazmaya kalkışsam, elim titrer, durur,
Sığdıramam seni, kelimeler kurur.
Her sözcük bir düğüm, her harf bir bilmece,
Sen, mürekkebi kurumuş bin yıllık ferman.
Sen yazılması en zor, en nadide şiir.

Okunması imkânsız, kapakları mühürlü,
Sayfaların ruhumda bir rüzgâr, bir fısıltı.
Yüreğin sarsılmaz, kadim bir eseri,
Her an yeni bir anlam yükler duruşun.
Sen bir kitapsın, devrilmeyen, yırtılmayan.

Ne bir başlangıcın var, ne de bir sonun,
Zamanın ötesinde, hiç bitmeyecek yolun.
Yaşayan bir sestir göğsündeki nefes,
Her nefesin bir mısra, her bakışın bir kıta.
Sen, çağdan çağa uzanan, ebedi bir destan.

Değip dokunmasam da, kalbimde yankın var,
Maddeden uzak, ruhumda açan bir bahar.
Suretini değil, mananın kendisini gördüğüm,
Hissettiğim, o derin sessizliğin sesi.
Sen bir duygu, tarifi olmayan, yoğun.

Sıradan bir kadın değil, göğsünde hayat,
Sıradan bir varlık değil, bin asırlık sanat.
Ruhun, evrenin çözülmemiş matematiği,
Güneşin doğuşu gibi beklenmedik ve doğal.
Senin varlığın, en büyük ilham kaynağı.

Öyle karmaşıksın ki, çözmeye korkarım,
Yanındaki sükûneti bozmaya utanırım.
Zira o sükût, binlerce hikâye saklar,
Bir okyanus gibi, derinlikleri çağlar.
Sen, bilmekten daha güzel olan o gizem.

Sonsuz bir akıştır saçlarının teli,
Uçsuz bucaksızdır o derin, esrarlı hali.
Ne bir rüzgâr yorar, ne bir fırtına ezer,
Kendi kuytusunda en saf halinle durur.
Sen bir heykel, zamandan soyutlanmış, narin.

Gözümde bir şiirsin, adını koyamadığım,
Dudaklarımda bir ezgi, dilimle çalamadığım.
Senin varoluşun, en saf, en güzel mucize,
Yaşayan, nefes alan, ebedi bir dizedir.
Sen, her an yeniden yazılan bir manzum.

Hiç tanımadığım o eşsiz güzelliğinle,
Dokunmadığım o büyük, bilge ellerinle,
Tüm bu hislerin sonunda anladığım şu:
Sen, yaşayan, nefes alan ve hiç bitmeyecek olan,
O mükemmel şiirin ta kendisisin...