Gözlerim gerçekle çarpıştı…

Gözlerim gerçekle çarpıştı…

Gözlerim gerçekle çarpıştı,
Soğuk bir akşamdı, rüzgâr tene dokunuyor,
Issız karanlık, hüküm sürüyordu.
Yıldız sönük, ay buluttaydı,
Bunaltan bir rehavet, sarmış her yeri,
Gören çıplak gözde, ürperti vardı,
Umutsuz yüreklerin, dansını izledim.
Hayal kırıklığı gibi, sadece gölge oyunu,
Belirsiz ritim ve korku döngüsünde sarsılıyordu.
Görmüyorlardı, hissiz bir ruh gibi;
Rol paylaşımlarını canlandırıp,
Hayal kurmuyorlardı bile…
Olmak istedikleri kendilerini,
Çoktan gömmüşlerdi, ruh derinliklerinde,
Umutsuz çırpınış depremlerinde, yaşam kızağına binmiş,
Anlamsız yollara doru, kayıyordu hayatlar,
Güneş çok uzaktı, doğacak güne,
Duygular sönük bir yıldız gibi, sessiz yumak olmuş,
Bedenler kuytudan, dağlara vurmuştu özlemleri,
Silinmiş gerçeklerde, hayat devam ediyor,
Sahte görüntüler, boy gösteriyordu.
İşte; özlemler hiç bitmeyecek bir yörüngede,
Başka görüntüler sergiliyor,
Sanki cansız ruhlar, şehri doğuyordu,
Acımasız bir güç, alıp götürüyordu.
Ve gerçeğin acı yüzü göründü.

Oktay ÇEKAL
29.08.2011-19.14